Met mijn blote voeten loop ik over het strand, achter mij laat ik sporen na die, even daarna, door de golven zijn weggespoeld. Ik kom in het dorp aan, iedereen slaapt, overal is het stil, alleen de hanen kraaien hun ochtendlied. Door smalle kronkelende straatjes ga ik naar huis. Ik kom langs de bakker, en de heerlijke reuk van vers brood lokt me binnen. De bakker, witte muts, witte schort, rond als een tonnetje, glimlacht vriendelijk naar me: Dag Montse, zo vroeg op? Ja, ik ben naar het strand geweest, ik heb de zon zien geboren worden, zeg ik. En nu denk ik dat ik te veel gezegd heb. Hij gaat zich kwaad maken en zeggen dat kinderen slaap nodig hebben, en dat het gevaarlijk is zo alleen naar het strand te gaan. In plaats daarvan kijkt hij me aan en zegt: Mooi, eh? Dat moet je eens aan de juffrouw vertellen, misschien kunnen jullie er met de kinderen van de klas ook eens naartoe gaan. Aan het strand kan de juffrouw vertellen over de zon en de maan en de sterren, en misschien kunnen jullie met Jan, de kanoman, de rivier afdalen, de geboorte van de zon tegemoet. Ik sta aan de grond genageld, zo'n reactie had ik nooit verwacht ... Onderweg eet ik het vers knapperig brood met chocolade, dat ik van de bakker heb gekregen. Ik kom Paco tegen: Ga je mee? vraagt hij. Naar school? Natuurlijk ... om het eerst op de markt, roept hij. En we rennen alle twee, hij als eerste, natuurlijk. Paco is mooi gekleed, zijn haren zijn heel netjes, en zijn hemd zo schoon ... ik sta er van te kijken. Op de markt komen we andere kinderen tegen. Sommige ken ik, andere niet. Maria en Paqui, mijn nicht, zijn aan het praten, en even denk ik dat het niet kan, dat ze twee verschillende talen spreken, maar als ik bij hen ben, blijkt dat ze dezelfde taal spreken, een mooie taal die iedereen begrijpt.