De landloper en de prinses

Er was eens een landloper. Hij zwierf door het land, zonder huis en zonder geld. Vroeger, heel vroeger was hij matroos en maakte hij verre reizen over zee. Nu had hij alleen nog zijn witte uniform, versleten tot op de draad. Aan zijn voeten droeg hij kapotte laarzen. Zijn linkerteen stak door een gat naar buiten. (1, 2)

Op een dag kwam hij bij een prachtig paleis. Door een opening in de heg stapte hij in de tuin. Daar zag hij de mooiste prinses die hij ooit had gezien. Zij had een zijden jurk aan, bezet met parels en gouden kralen. Aan haar voeten droeg zij goudkleurige schoentjes. Maar het mooiste vond hij haar ogen. Die waren droevig, zij was een wees en eenzaam. De prinses keek naar de landloper en zag zijn oude, vieze jas. Maar ze zag ook zijn ogen en werd meteen verliefd. (3, 4)

De landloper plukte voor haar een roos. Zij zette die in een vaas. Samen dronken ze een glaasje vruchtensap. De prinses sneed er een stukje kaas bij. Het was erg gezellig. (5, 6, 7, 8)

Toen moest de landloper weer verder. Hij en de prinses waren zo anders dat ze nooit konden trouwen. Maar de prinses bewaarde de roos voor altijd in een gouden doos. (9, 10)